‘Praktijk’ heeft voor mij twee betekenissen. Het is de manier waarop ik klanten ontvang en help omgaan met hun leven, en het is de manier waarop ik zelf leef, de levensfilosofie die ik praktiseer. Dat gaat voor mij samen omdat ik niet iemand ben die iets anders kan doen voor een ander dan voor mezelf. En ook omdat ik mijn eigen hulp geregeld nodig had en heb. Ik ben vrij slim en kan heel goed twijfelen en ook mezelf met gedachten in de luren leggen; ik ben naast mijn opleidingen ook een ervaringsdeskundige in piekeren.
Ik vond het fijn anderen te helpen met de helderheid die ik in mijn twijfel vond en ik heb ook veel gehad aan mijn eigen hulp, eerst met Rationeel-emotieve therapie (RET), later met Zijnsgeoriënteerde begeleiding. Ik merk ook al een jaar of tien dat ‘ik’ niet de wezenlijke, diepste grond van mijn leven is, en dat er een grotere diepte is die helemaal niet verward is. Bij Zijnsoriëntatie noemen we dat ‘Zijn’. Ik heb dat ervaren als een heel evidente Openheid op de plaats waar ik mezelf dacht, een Openheid die alles en iedereen omvat zonder zelf iets te zijn.
Gaandeweg realiseerde ik me dat ‘ik’ die Openheid-in-plaats-van-mij ben. Dat is waarom ik me ‘Yogi’ noem: totaal verbonden met Zijn, niets anders dan Zijn. Zorgeloos gelukkig! Ik realiseer me ook dat het helemaal niet zou kloppen om iets anders te zijn dan Zijn: hoe kan dat nou?
Vanuit Openheid gezien is de afscheiding waarbinnen je ‘ik’ leeft, een illusie. Dat kan je al merken aan het simpele feit dat alle ervaringen zomaar bij je binnenkomen. Ons ik doet vooral veel moeite om die illusie van een eigen territorium tegenover Zijn in stand te houden door af te weren wat er allemaal gebeurt en iemand te worden met wie rekening gehouden zou worden. Daar kun je goed in zijn of niet – ik was daar niet goed in, dus voor mij was dat een heel gevecht; ik was nooit zo overtuigd dat ik ‘iemand’ was en lag daarover in de knoop met mezelf.
Ik merkte dat juist dit ongeloof in mijzelf de Openheid is waar ik mijn ik overheen probeerde te bouwen, en dat het niet nodig is dat maar te blijven proberen. Mits je het gemis aan een sterk ik niet op jezelf betrekt. Alleen als je het tekort aan een ik op jezelf betrekt, is dat jouw tekort aan je eigen ik: dat doet pijn! Dat was precies de pijn die ik altijd al in mijn ik had: op mezelf betrekken wat ik mis. “Ik weer niet!” Het was ook de pijn die ik bij veel van mijn klanten zag. Ik probeerde hen te leren beter over zichzelf te denken. Maar bij mijzelf was dat niet overtuigend.
Het valt me al een paar jaar op hoe groot het verschil is tussen mij en Yogi: ik zit vol gepieker en Yogi is vrij en blij, in precies dezelfde situaties. Hoe komt dat? Ik ben bezig ‘iemand te zijn’, betrek alles op mezelf en dan is niet goed of het deugt niet – en Yogi doet dat niet, is open en blij met Zijn. Ik heb lang geprobeerd minder op mijzelf te betrekken, en dat is zeker verstandig, maar die neiging blijft en zo is mijn ‘ik’ structureel ontevreden over zichzelf!
Ik ben inmiddels zoveel met mijn ik bezig geweest, dat ik durf te beweren dat ‘ik’ bestaat – of elke keer ontstaat door iets op mijzelf te betrekken en niets anders is. ‘Ik’ is de gedachte: “Ja-maar ik dan?” Zo heeft mijn ik een heel ja-maar-verhaal over “mijn leven”, waardoor die gedachte zich voordoet alsof hij de misprijzende eigenaar van mijn leven was (zoals één heel ontevreden man de baas van een groot land kan worden).
Yogi zijn, open zijn voor Zijn, is véél fijner (voor mij en anderen) dan die ik-gewoonte van alles oordelend op mijzelf te betrekken. Ik weet dat Yogi mijn open wezen is en mijn ik daaroverheen is gebouwd – dus nu kan ik kiezen. Wat zou jij kiezen als je de keuze had tussen structureel ongelukkig of gelukkig zijn? Vreemd dat we daarover kunnen twijfelen: “Ja-maar ik dan?”, zegt je ik!
Durf jij voor geluk te kiezen?
Wel, zo is dit niet meer de praktijk van mijn of jouw ik, maar een praktijk van Zijn, van een Yogi van Zijn die Open is. Doe je mee?
Yogi Daan.